www.analizatorium.fora.pl

Miss_Derisive

Remake opowiadania, które napisałam kiedyś na angielski. Równo sto słów, jak twierdzi Word.

Chodziłam po lesie już od wielu godzin, gdy nagle usłyszałam za sobą szelest.
Las był pełen różnych odgłosów: szmer liści, świergot ptaków, dalekie krzyki leśnych zwierząt. Jednak ten dźwięk był inny i o wiele za bliski. Jakby ktoś szedł za mną krok w krok.
Natychmiast przypomniałam sobie opowieści o potworze ukrywającym się w lesie. Ciarki przeszły mi po plecach, gdy uświadomiłam sobie, jak bardzo zboczyłam ze ścieżki.
Dźwięk powtórzył się. Wolno, jak we śnie, odwróciłam się i zobaczyłam go.
Był wielki, kosmaty, straszny. Żółte ślepia zajarzyły się lekko, a ostre zęby odsłoniły się, gdy spytał:
- Dokąd idziesz, Czerwony Kapturku?

Serpentis Sempre

Z for literackich wyiosłam pewą niepisaną zasadę: nie powinno się publikować zadań domowych.
Tutaj zasada się potwierdza, niestety.
O czym ten drabble jest? Ok, Czerwony Ciapturek chodzi po lesie, boi się, zjawia się wilk. No i co? Gdzie tu morał, gdzie pointa, dowcip, cokolwiek?
Dla mnie to tekst o niczym. Ot, typowe zadanie domowe, którego treści zapomina się zaraz po przeczytaniu

Azu

ale jest bardzo dobrze napisany.

Serpentis Sempre

Gdyby był bardzo dobrze napisnay, wzbudzałby jakieś emocje, prawda?

Ise

Jeżeli chodzi o poprawność - nie budzi zastrzeżeń. Ale... o co chodziło w tym? Czerwony Kapturek spotkał złego wilka. No i... co z tego? Nie ma tu żadnego zaskoczenia, gry z konwencją itp. Jak stwierdziła Serpentis: czasem lepiej nie publikować zadań domowych.

Azu

czasami po prostu dobrze przeczytać coś dobrego. mi tam się podoba. minusem jest długość. fabuła nie musi być sama w sobie ciekawa jeżeli tylko jest ciekawie opisana, ale przydałoby się jakieś dziesięć razy tyle słów (100x100=10000).

Kluska Śląska

Miss_Derisive

*chyli głowę przed krytyką* Faktycznie, drabble jest o niczym. Taka tam sobie bzdurka. Nie twierdzę, że jest wnikliwą i rzucającą na kolana obserwacją otaczającego nas świata.

I chyba rzeczywiście samo wykonanie jest nieco chybione. Głównie dlatego, że naszła mnie ochota na klasycznego drabble'a (czyli te sto słów właśnie).

Serpentis Sempre

Ise

Kluska Śląska

kura z biura

Zostawiając chwilowo na boku całą ogólną teorię drabblizmu, powiem tylko, że jak dla mnie tekst za bardzo "wykłada kawę na ławę". Tzn. już w pierwszym zdaniu dowiadujemy się, że bohaterka usłyszała szelest, w drugim - że był niepokojący, następnie przypomina się jej, że w lesie grasuje potwór... W ten sposób czytelnik jest już przygotowany na puentę i może tylko mruknąć "ja wiedziałem, że tak będzie!". Wyjścia z tej sytuacji są dwa: albo utrzymać do końca klimat niewinnej, beztroskiej przechadzki po lesie i zaskoczyć czytelnika wilkiem, albo przeciwnie - zostawić większość tekstu tak jak jest, natomiast niech "potwór" powie coś takiego, co od razu rozładuje napięcie, obróci sytuację w żart. Niech zrobi coś, czego czytelnik się nie spodziewa (hehe, albo bohaterka mogłaby zawołać "Azorku, znalazłeś mnie! Dobry piesek!"). Bo faktycznie, choć drablik nie musi kończyć się zaskakującą puentą, to ten konkretny aż się o to prosi.