www.analizatorium.fora.pl

KatarzynaEv

A ja jestem w stanie fascynacji serią "Largo Winch", jak na razie w Polszy wydano pierwszy z sześciu tomów, ale seria jest świetna. Mniejsza z tym, że zabrali się za tłumaczenie po sfilmowaniu. |D Filmu jeszcze nie wiedziałam, ale sie przymierzam. *co jest?*

Przeszłam przez "Piekło Pocztowe" i "Łupsa". "Piekło" jest cudowne, no i Moist to bardzo mi bliski typ bohatera. "Łups" jest gorszy, bo temat Straży miejskiej przestał być fajny po "Straży Nocnej", albo po prostu książka o relacjach trolle-krasnoludy nie należy do moich ulubionych.

Oczywiście nie mogłam sobie darować infantylnych i przewidywalnych jak cholera "Księżniczek z Park Avenue". Nie pytajcie, po prostu brak internetu spowodował, że albo czytałam, albo oglądałam po raz enty te same filmy lub odcinki House'a. :D

Serpentis Sempre

Właśnie skończyłam "Czarodzicielstwo" Pratchetta. Uczucia bardzo mieszane. Tak, tu zaczynają się spoilery.
Z jednej strony, jak zwykle rozczuliła mnie końcówka (mam takie zboczenie, że zawsze najbardziej wzruszają mnie ostatnie strony książek z tej serii) - i Czarodziciel znikający w swoim świecie, i książki wracające do Biblioteki, i zniszczony kapelusz Rincewinda, po któy mag z pewnością wróci i nawet ta noc na Dyskiem, porównana do konfitury jeżynowej.( :hamster_beautiful:

)

A jednak udało mi się też porządnie zirytowac: konkretnie, rozeźlił mnie wątek zakochanego Rincewinda. Dobra, już pal sześć, że on w ogóle do Coneny nie pasował - ale już naprawdę zniesmaczyło mnie to, że Pratchett poświęcił temu uczuciu raptem dwa akapity. Potem już ani słowa na ten temat.
I po co to było?

Ogólnie, palmę pierwszeństwa, jeśli idzie o bycie irytującym, otrzymuje Conena (z początku miała być do podziału z Coinem, ale młody zrehabilitował się pod koniec książki) - ja wiem, że igrnaie z konwecją. Ja wiem, że to taka parodia Mary Sue. Ale i tka mnie drażniła tymi sowimi "mnaiakalnymi potrzebami rąbania dookoła mieczem". A pomysł z fryzjerką jakoś mnie średnio bawił.
Jesli idzie o postać najpocieszniejszą - Nigel. Rozbroił mnie już na samym wstępie ("Wełniana bielizna?"), potem trzymał poziom.
Rincewind tradycyjnie na przmeian śmieszy i smuci. Dla mnie to postać podobna do głównego bohatera "Dnia świra" - najpierw wywołuje śmiech, potem pytanie "Rany, z czego ja się śmieję?". Scena, w której Rince lunatykuje i układa krąg z kamieni w charakterze wieży zesmuciła mnie na tyle, że na pewien czas dałam spokój z pisaniem prowokacji, bo żal mi było się nad nim znęcać.

Podusmowując i pomijając Conenę (i laskę Coina) - warto było.

Serpentis Sempre

Właśnie skończyłam "Dzieje Tristana i Izoldy".
I powiem wam, mili moi, że historia tej pary jest naprawdę piękna, klimatyczna, baśniowa i przyjemna w odbiorze, gdy... kochankowie znajdują się od siebie na odległość większą niż półtora metra. Przez pierwsze pół książki, gdy szlajali się razem, drażnili mnie potwornie - zwłaszcza swoim stosunkiem do reszty świata, która - skandal! - nie chce się podporządkować ich cudownej, wyjątkowej miłości i związanym z nią zachciankom lub paranojom (vide Izolda nasyłająca zbójów na Brangien. Sucz, sucz, sucz). A potem, gdy już się porozjeżdżali, te ich tęsknoty nabrały sensu i wyrazu.
Poza tym spodobała mi się Izolda o Białych Dłoniach. I pierwsza reakcja Złotowłosej na wieść o ożenku Tristana.

Miss_Derisive

Serpentis Sempre

Bo też główni bohaterowie to, jak by to określiła znajoma pani instruktorka, kawał skunksów - jednak Izolda ma chociaż tę wyższość nad Tristanem, że nikt nie nazwał jej wzorem szlachetności, uczciwości itp.
Poza tym, jakkolwiek nie czułam do niej sympatii, podobały mi się jej fortele.